OK. Dit is dus een reis over de Zijderoute. Als je het daar over hebt dan heb je het naast over de reis met de vele ontberingen ook over de fantastische tot de verbeelding sprekende namen van steden als Palmyra, Samarkand, Boechara, Khiva en Merv. En er zijn er nog een paar. Dit onderdeel van de reis gaat langs de zogenaamde Gouden Route, wat wordt gezien als het rijkste, meest succesvolle deel van de Zijderoute.

De Wandelgek was inmiddels vanuit Tasjkent naar Samarkand gereisd en deze stad was een van de mooiste hoogtepunten van deze reis en qua architectuur het allermooiste.

Samarkand heeft nog vele prachtige architectonische sites, die tot de allermooiste ter wereld gerekend worden, maar de stad zelf is grotendeels niet meer in die oorspronkelijke staat. Daardoor is het algehele stadsbeeld niet het archetypische beeld van een oosterse stad zoals Khiva en Buchara dat wel hebben. In de schemering echter, als alle kleuren samenvloeien wordt deze illusie van een stad met koepels en minaretten wel gewekt.

Ik bezocht de het Guri Amir Mausoleum, de Bibi Khanym Moskee en het Bibi Khanym Mausoleum, het Registan met de Ulughbek Madrassa, de Sher Dor Madrassa en de Tilli Kari Madrassa en Moskee en verder ook nog de prachtige straat der graftomben, de Shah-i-Zinda.

Voor het Registan en de Shah-i-Zinda verwijs ik hier naar de posts 5a en 5b met vele foto’s van deze schitterende oosterse bouwwerken. De andere hoogtepunten van deze stad zijn op deze pagina (5) te bewonderen.

Samarkand (Oezbeeks: Samarqand of Самарқанд) is een stad in Oezbekistan die 419.600 inwoners telt (januari 2004). De meeste inwoners zijn Tadzjieken.

Geschiedenis

Samarkand werd in de 14e eeuw v.Chr. in de vruchtbare aarde van Serafšān als oase-stad gesticht. Het is een van de steden op de zijderoute tussen het Midden-Oosten en China, en dankt daar grotendeels ook zijn welvaart aan. Alexander III de Grote veroverde de stad (toen bekend als Marakanda) in 329 v.Chr.

De Arabieren brachten de islam naar de regio Sogdië, die grotendeels christelijk was. Ibn Qutaiba veroverde de stad voor het eerst in 712, maar er volgden een aantal opstanden. Het duurde tot in 753, na de nederlaag van de Chinezen bij de rivier de Talas in 751, voor de islam er voorgoed vaste grond onder de voeten kreeg. Daarna volgden massale bekeringen tot het nieuwe geloof.

In 1141 voegde de Kitan-vorst Yelü Dashi van de westelijke Liao, die goede betrekkingen onderhield met de Nestorianen, de stad toe aan zijn rijk. In 1220 veroverden de Mongolen van Dzjengis Khan de stad, waarbij deze zwaar beschadigd werd. Timoer Lenk maakte Samarkand in 1370 de hoofdstad van zijn grote rijk. Timoer liet bouwmeesters uit zijn hele rijk naar Samarkand komen om zijn hoofdstad te verfraaien. Veel van de historische gebouwen die nog te zien zijn, zijn van Timoers hand.

In 1868 kwam de stad onder Russische controle (protectoraat). In 1920 werd de laatste emir, Alimkhan, door de bolsjewieken verdreven. Hierna werd de sovjetrepubliek Boechara uitgeroepen. In 1924 ging deze echter op in de Oezbeekse Socialistische Sovjetrepubliek, waarvan het tot 1930 de hoofdstad was. Daarna kreeg Tasjkent deze positie in handen en heeft deze tot op heden behouden.

Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1990 kwam de stad onder Oezbeeks bestuur.

Samarkand is evenals Buchara befaamd om haar borduurwerk. Met name het goudborduurwerk en het borduren van de zogenaamde Suzani’s kent hier een lange traditie.

Belangrijke en historische gebouwen

In Samarkand bevinden zich verscheidene parels uit de Islamitische architectuur. De stad werd door UNESCO tot werelderfgoed verklaard.