Sprookje… maar dan anders…

Er was eens een man die met zijn gezin in een stadje aan de rand van de woestijn woonde. Het was er elke dag heet en van nature groeide er niet veel. Toch, met enige inventiviteit, was er een waterirrigatie en -distributie net van leidingen aangelegd waar de vrouw des huizes nog over had meegedacht. De man zelf werkte als ondewijzer en zijn kinderen 1 zoon en 2 dochters zaten alledrie op school.
Op een dag zag de onderwijzer dat de plaatselijke politiepost vlakbij de school onbemand was en toen hij later die middag de school verliet zag hij er vreemde bebaarde en gewapende mannen rondlopen die vrouwen en meisjes begonnen aan te spreken op het feit dat ze geen sluier droegen. 2 dagen later werd er op zijn deur geklopt en twee gewapende mannen vertelden hem dat de school werd gesloten. Zijn zoon mocht naar de koranschool verderop en zijn dochters moesten zich niet zo onzedelijk kleden. Toen zijn vrouw later thuis kwam huilde ze. Ze was ontslagen zonder een opgaaf van redenen terwijl ze net zo succesvol aan een project werkte. Het toch al magere inkomen verdampte en een maand later was het spaargeld al flink geslonken. Toen viel opeens het regeringsleger het dorp midden in de nacht aan. Er viel een bom twee huizen bij het gezin vandaan en daar was niemand meer wakker geworden.
De maanden daarna wisselde het dorp van handen maar dat betekende niet dat de man en vrouw weer konden werken. Er waren verklikkers in de omgeving en als volgende week het dorp weer in andere handen was, dan werden ontrouwen hard gestraft. Het gezin zag geen uitweg meer en gezamenlijk werd besloten om weg te trekken. Maar waar heen. De man kende een neef van zijn schoolhoofd die al eerder was vertrokken. Die was naar Duitsland gegaan en die vertelde hen dat je daar nog werk kon vinden en de kinderen een veilig onderkomen bieden. OK dus naar Duitsland gaan. Maar dat betekende wel dat ze hun huis en stukje land moesten opgeven en afscheid nemen van familie. Afscheid nemen van vrienden was er niet bij want wie kon je nog vertrouwen? Dus vertrekken en wel nu, want nu was er nog voldoende geld om een gids en chauffeur te betalen en nu was het dorp in regeringshanden…

Vluchteling zijn

Zo stel ik me het vluchtelingschap enigszins voor. Ik geloof er niet in dat vluchtelingen alleen maar voor een beter leven (in financiële zin) naar Europa trekken. Ik heb op mijn reizen nog nooit iemand gesproken of ontmoet die om dat soort reden wil migreren. Als we het al over economische vluchtelingen hebben dan zijn dit veelal mensen die simpelweg hun gezin niet kunnen onderhouden. En zeg nou zelf. Als je je vrouw en kinderen niet voldoende kunt bieden om gezond te blijven en een toekomst op te bouwen die het leven waard is, dan doe je toch alles om dit wel te bereiken. Of ben ik nu gek?

Grenzen

Wat mij enorm boos maakt is dat er mensen zijn die beweren dat waar zij wonen, andere mensen het recht niet hebben om daar ook te komen wonen. Waaraan ontleen je dat recht? Is het feit dat je hier geboren bent dan zo’n grote prestatie? Ja misschien heb je hier al gewerkt en meegebouwd aan de samenleving, maar ik denk dat vluchtelingen die bereidheid ook hebben. En zo niet, dan heb je recht van spreken. Maar niet vooraf.

Hulp

Daarom een oproep aan eenieder die dit leest om eens na te denken over het waarom van het vluchteling zijn. Dit zijn mensen die hard hulp nodig hebben en dat kan betekenen dat wij onze superrijke westerse levensstandaard daarvoor moeten inzetten.

In de hoop niet op teveel gevoelige tenen te zijn gaan staan, maar tot na denken te bewegen…

De Wandelgek