Per trein arriveerde De Wandelgek vroeg in de middag van 25 juni in Bratislava. Eerst ging hij snel op zoek naar een camping aan de rand van de stad. De camping bleek bij een industrieterrein te liggen.

Bratislava is een stad waar met name de chemische industrie goed vertegenwoordigd is. Er is onder andere een Technologische/Chemische Universiteit.

Bratislava (tot 1919 Nederlands: Presburg; Duits: Preßburg; Hongaars: Pozsony; Slowaaks: Prešporok) is de hoofdstad van Slowakije. De stad ligt in het uiterste zuidwesten van het land, aan weerszijden van de Donau (met het oude centrum op de linkeroever) en aan de voet van de Kleine Karpaten. Ze telt circa 430.000 inwoners.

De stad ligt op korte afstand van zowel Oostenrijk (Wenen op slechts 60 km) als Hongarije (Boedapest op 200 km) en zowel Oostenrijkers als Hongaren hebben in de geschiedenis van de stad een grote rol gespeeld. In de voornaamste stad van Slowakije woont nog steeds een Hongaarse minderheid van ongeveer 15.000 personen.

Bratislava heet pas sinds 1919 zo. De stad heette aanvankelijk in het Slowaaks Prešporok: die naam was ontleend aan het Oud-Duitse Preslavasburch (in moderner Duits Preßburg), dat verwees naar de burcht die Vratislav van Moravië hier had laten bouwen. In het Hongaars heet de stad van oudsher Pozsony, een naam die op het Latijnse Posonium terug te voeren is. Een andere oude naam is Istropolis, naar de Griekse naam voor de Donau (Ister). Toen Bratislava in 1919 Tsjecho-Slowaaks werd, werd de stad omgedoopt in Bratislava. Het voorgestelde Wilsonovo Mesto (Wilsonstad, naar de Amerikaanse president Wilson) haalde het niet.

In de tram naar de camping had De Wandelgek onmiddellijk een vervelende aanvaring met de plaatselijke autoriteiten. Er waren controleurs in burger in de tram gestapt en die vroegen naar de tickets. Het was echter blijkbaar ook nodig om bagagetickets te hebben, als je zwaar beladen bent. Rugzakken van backpackers zijn zware lading. De Wandelgek moest vervolgens uit stappen en de bagagetickets en een boete betalen. Uiteindelijk, na de rol van de onwetende buitenlandse toerist te blijven spelen (die rol was niet zo moeilijk, want van bagagetickets was niets bekend) betaalde hij de helft van de boete en niet de bagagetickets.

Nadat de tent was opgezet ging De Wandelgek terug naar het oude centrum van Bratislava.

Het meest boeiende was een klein pleintje midden in de stad met een aantal onderling zeer verschillende gebouwen. Vanaf de banken en terrasjes is het lekker mensen kijken. Aan het plein stond een mooi geel kerkje, een museum en op het plein was een fontein.Voor de kerk stond een vreemdsoortig kunstwerk dat bestond uit tweemaal twee rijen met bioscoopklapstoeltjes naar elkaar toe gericht, met daartussen hoge, blauwe, houten wandjes. Tussen elke 2 stoelen hing een ronde cirkel met glas er in, waarop het gezicht van een man met hoed was geschilderd. Het was in Bratislava in ieder geval heel wat beter weer dan in Poprad. De zon scheen heerlijk en het werd zo’n 24 graden Celsius. Een oud mannetje schuifelde, met een topsnelheid van 3 tegels per minuut, voetje voor voetje over het plein. De traagheid van het bestaan kan tijdens een vakantie zo mooi zijn.

 

 

 

 

Na een rondwandeling door de stad en een pivo op het plein sloeg de vermoeidheid van de reis toe en werd de tent opgezocht.

 

Op 26-06 scheen de zon volop, dus korte mouwen en korte broek weer. In de straten van Bratislava werden filmopnamen gemaakt en op de borden die omstanders moeten weren werd vermeld dat wanneer je op film werd gezet, men dat materiaal mocht gebruiken zonder dat je hier zelf rechten aan kon ontlenen. De film was waarschijnlijk een of andere krimi met een schietscene want er was een pistoolschot te horen.

 

Boven Bratislava uit torende een burcht en dat was waar De Wandelgek vandaag heen wilde. Na het beklimmen van de rots en het bereiken van de burcht bleek het uitzicht erg mooi. Niet zozeer de oude binnenstad (die slechts 0,5 km² groot is) van Bratislava boeide me, maar de andere oever van de Donau waar nog uit de communistische tijd stammende buitenwijken met enorme hoeveelheden betonnen flats lagen.

 

 

 

 

 

Ook de moderne kabelbrug over de Donau, met in de nok van de hoofdpeiler een restaurant, was indrukwekkend.

 

 

 

 

 

 

 

Na enige tijd op de burchtwallen te hebben gezeten daalde De Wandelgek af naar de Donau (Danube). Aan de oever stond een hotdogkraampje waar een gezette Slowaakse vrouw met haarnetje in, hotdogs klaar maakte.

In een gezellig restaurantje dronk De Wandelgek een glaasje rode wijn. Er wordt wel gezegd dat de wijnen uit het Oostblok zeer goed smaken, zelfs beter dan Franse wijnen. Concurrerend qua smaak zijn ze zeker. In een binnentuintje bij het restaurant was een groepje straatartiesten een sprookje aan het vertellen en uitbeelden aan een groepje kinderen. Een hond die door hen aan het hek was vastgebonden vond dit niet zo leuk en begon hevig te janken.

Op 27-06 wilde De Wandelgek een andere burcht bezoeken, namelijk de kasteelruïne van Devin Head, De ruine lag op een steile rotspunt die over de Donau uitkeek.

Een bedelaar vroeg om een DM en De Wandelgek gaf hem een gulden. Maar die werd geweigerd! Het moest persee een DM zijn. Dus een DM gegeven aan de beste man. Toen hij die eenmaal had vroeg hij om een tweede DM.

Met de tram (lijn 9) bereikte De Wandelgek de buitenwijken van Bratislava. Langs een weg die tegen een heuvelrug aan lag, lag de langste, aaneengesloten rij troosteloze flats die De Wandelgek ooit had en heeft gezien.Na eerst een verkeerde kant op te zijn gelopen wees een Slowaakse vrouw de goede richting aan. In een zoveelste U-vormig blok met flats lag een winkelcentrum, dat uitblonk in betonnen grauwheid en troosteloosheid en waar veel leegstand in winkelruimte was. Op de gallerij op de eerste verdieping lag een klein gebakwinkeltje waar ze lekkere chocoladegebakjes verkochten. Alles was hier trouwens spotgoedkoop.

Achter het winkelcentrum lag een steile heuvel die De Wandelgek beklom om aan de andere kant bij een nevenarm van de Donau te belanden. Op de heuvel lag dennenbos en heidegebied met veel mooie bloeiende planten.

Langs de Donau-arm lag een drukke weg waar veel vrachtverkeer over heen denderde. In het water zaten wel veel kikkers lawaai te maken…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naar later bleek, kwam dit verkeer van een grote grindgroeve. Na die weg een stuk gevolgd te hebben nam De Wandelgek een bus naar het dorpje Devin en beklom vandaar af de rots waarop Devin Head lag.

De rots bood niet alleen een prima uitkijkpunt voor het kasteel, maar ook voor een ooievaarspaar dat er z’n nest had gebouwd en dat 2 jongen grootbracht.

Tijdens de klim zag De Wandelgek opeens Indiase tempels met zuilen en grote beelden van goden. Het bleek een filmset te zijn die er net echt uitzag totdat je er om heen liep. Aan de achterkant waren houten stellages zichtbaar en alles bleek van beschilderd en “gebeeldhouwd” polystyreen te zijn gemaakt, tot de stenen in de tempelmuren toe.

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen bereikte De Wandelgek de kasteelruïne.Vanaf de muren was het zicht op de Donau en de samenvloeiing metde Morave adembenemend. Dit uitzicht was vergelijkbaar met het iets meer zuidelijk gelegen uitzicht vanaf de burcht Visegrad aan de Donauknie ten noorden van Boedapest in Hongarije.

 

Het Kasteel van Devín (in het Slowaaks: hrad Devín of Devínsky hrad) is een burcht in het dorp Devín, een stadsdeel van de Slowaakse hoofdstad Bratislava. De burcht dateert uit het begin van onze jaartelling en diende ter verdediging van de strategische plek waar de Donau en de Morava samenvloeien.

 

 

 

 

 

 

 

 

De Romeinen hebben het kasteel bewoond en later ook heel wat Slavische machthebbers. Napoleon verwoestte de burcht in 1809. In 1935 kocht de Tsjechoslowaakse staat de burcht op voor de som van 1000 kronen.

Tegenwoordig blijft er van de burcht slechts een imposante ruïne over. In de ruïne is er ook een museum en de omliggende tuinen worden gebruikt voor allerhande festiviteiten en gekostumeerde historische reconstructies. Het kasteel staat geklasseerd als nationaal monument en wordt beheerd door het stadsmuseum van Bratislava.

Toen de Franse president François Mitterrand een bezoek bracht aan het Kasteel van Devín, vroegen de Slowaken tot zijn verbijstering of Frankrijk niet de renovatie van het kasteel wilde betalen. Per slot van rekening waren het de Franse troepen die het kasteel in 1809 hadden verwoest. Mitterand ging niet in op het voorstel.

Een 55 meter diepe waterput zorgde voor prachtige echos en een arbeider gooide water in de put dat je pas seconden later hoorde neer kletteren. Stenen veroorzaakten een groot kabaal in de holle ruimte, zodra ze op het wateroppervlak vielen.

Toen een man De Wandelgek in het Slowaaks aansprak ontstond de volgende vreemde woordenwisseling: “Sprechen sie auch Deutsch?” waarop de man in het Slowaaks antwoordde. “Was sagen sie?” Dat begreep hij niet goed maar er kwam een duits antwoord terug: Was wollen sie wissen? De Wandelgek gaf het gesprek toen maar op.

Om 17.40u zou er een trein vanaf station Bratislava naar Liptovski Mikulas vertrekken, dat in de buurt van Poprad in de Tatra lag. In de krant waren voor de komende dagen eindelijk iets betere weersvoorspellingen te zien, zodat wandelen in de Tatra weer een optie leek. In ieder geval het proberen waard. De bus- en tramreis terug naar Bratislava duurde echter zo lang dat de trein werd gemist. Om 22.30u ging er nog een nachttrein en in afwachting daarvan dronk De Wandelgek wat pivo’s op het stadsplein.

 

 

 

Share this blog on:
or even better Follow Wandelgek on: